Laman

Kamis, 24 Juni 2010

Mama...



Satu
Mama...
adalah wanita yang telah melahirkanku
merawatku
membesarkanku
mendidikku
hingga diriku telah dewasa

Mama...
adalah wanita yang selalu siaga tatkala aku dalam buaian
tatkala kaki-kakiku belum kuat untuk berdiri
tatkala perutku terasa lapar dan haus
tatkala kuterbangun di waktu pagi, siang dan malam

Mah...
adalah wanita yang penuh perhatian
bila aku sakit
bila aku terjatuh
bila aku menangis
bila aku kesepian

Mama...
telah kupandang wajahmu diwaktu tidur
terdapat sinar yang penuh dengan keridhoan
terdapat sinar yang penuh dengan kesabaran
terdapat sinar yang penuh dengan kasih dan sayang
terdapat sinar kelelahan karena aku

Aku yang selalu merepotkanmu
aku yang selalu menyita perhatianmu
aku yang telah menghabiskan air susumu
aku yang selalu menyusahkanmu hingga muncul tangismu

Mama...
engkau menangis karena aku
engkau sedih karena aku
engkau menderita karena aku
engkau kurus karena aku
engkau korbankan segalanya untuk aku

Mama...
jasamu tiada terbalas
jasamu tiada terbeli
jasamu tiada akhir
jasamu tiada tara
jasamu terlukis indah di dalam surga

Mama...
hanya do'a yang bisa kupersembahkan untukmu
karena jasamu
tiada terbalas

Hanya tangisku sebagai saksi
atas rasa cintaku padamu

Mama..., I LOVE YOU SO MUCH
juga kepada Ayah...!!!

Dua

Mama...
kini kau tak muda lagi, di saat wanita lain sibuk merawat kecantikannya, kau malah sibuk merawat putra putrimu, memberikan nasihat bagaimana tegar menghadapi kejamnya manusia dan kerasnya kehidupan. Kasih sayangmu bagaikan air yang terus mengalir,,,

Mama...
Jikalau mereka berkata surga itu berada di telapak kaki ibu, maka bagiku kaulah surga itu sendiri, karena didadamu aku merasa tenang dan di dalam jiwamu aku merasa terpenuhi. Jika mereka berkata kasih ibu sepanjang masa, maka bagiku kasihmu tak terukur, karena dirimulah kasih itu. Engkaulah perwujudan Rahman dan Rahim Illahi di muka bumi, dan karena Do'amulah seluruh alam bergetar mengalunkan pujian dan rintihan,,,

Mama...
Teruslah hidup, biarkan tanganku yang pernah kau basuh, membasuh kakimu, biarkan bibir yang dulu kau suapi, mencium lututmu, dan biarkan mata nie menangis karena tak dapat membayar semua kasihmu,,,

Mama...
Walaupun seisi dunia ini kuboyong kehadapanmu, tiada sedikit dapat membayar kasihmu yang kau limpahkan untuk merawat diriku ini,,,

Maka Biarkan aku memohon kepada pemilik seluruh jiwa kita:

Wahai Illahi Robbi penjaga setiap makhluknya, jagalah mama ku ini sebagaimana ia menjagaku sewaktu kecil hingga besar kini.

Wahai Illahi Robbi Maha Pemberi Kasih, pelimpah sayang. Kasihi dan sayangi mama ku sebagaimana ia mengasihiku di kala ku lemah hingga ku kuat kini.

Ya Allah...
Jikalau nanti sudah waktunya mama Engkau panggil kembali kehadiratMu, maka ku mohon panggilah ia dengan kata-kata:
Wahai jiwa yang tenang, kembalilah kepada pemilikmu dengan hati yang lapang, penuh suka cita serta rasa ikhlas dan ridho dan berjalanlah bersama mereka yang KU kasihi dan nikmatilah kasih sayangKU yang abadi.

Amien...Amien...Ya RabbalAlamin...

Minggu, 20 Juni 2010

Resep Soto Bandung Ala nenk Echi

Bahan :
1 kg daging sapi sandung lamur, sy pake daging sapi boneless
2 L air, untuk merebus
2 cm jahe, memarkan ato iris tipis
3 batang serai, memarkan
4 lembar daun jeruk
5 sdm kecap manis
1 buah lobak, kupas, iris tipis
2 sdm minyak goreng, untuk menumis

Bumbu yang dihaluskan :
8 buah bawang merah
8 siung bawang putih
2 sdt garam
1 sdt merica butiran

Untuk taburan :
1 batang daun bawang, iris halus
2 batang seledri, iris halus
4 sdm bawang goreng
200gram kacang kedelai, rendam hingga lunak, tiriskan dan goreng

Cara membuatnya :
1. Rebus daging dengan jahe, serai dan daun jeruk hingga lunak. Angkat daging, potong dadu dan masukkan kembali ke dalam kuah.
2. Panaskan minyak goreng, tumis bumbu yang dihaluskan hingga harum, masukkan ke dalam kaldu. Tambahkan kecap manis dan lobak, masak sebentar dan angkat.
3. Siapkan mangkuk, tuangkan kuah taburi dengan irisan daun bawang, seledri, bawang goreng, dan kedelai goreng. Sajikan hangat dengan sambal rebus.

Rabu, 09 Juni 2010

Malarindu Demam Asmara


Gusti… Anging Anjen jung-junan mustika ati, hapunten ieu hate teu bisa dibébénjokeun, abdi sono ka manehna! Di mana atuh manéhna ayeuna? Sedengken abdi…panutannana nu teu weléh satia nganti manéhna. Kembang-kembang katresna nu keur mangkak karembangan jadi rawayan marudahna rasa, rasa nu dahaga ku kadeudeuh jeung katresna manéhna. Tapi…najan kitu gusti, kacinta abdi ka Anjeun lir cintana Bani Udroh, Moal aya nu nandingan. Najan Méh unggal peuting manéhna kaimpi-impi, beurang kapincangcam. Sagala nu kungsikarandapan, teu weléh ngancik dina ati, ngalangkang dina kongkolak mata. Rumaos Gusti…abdi kapentang panah asmara, kabéngbat ku pamor manéhna.
Tapi tetep, ayat-ayat Anjeun nu gumebyar, sumebar salam dunya anu bias meper haté abdi nu marudah. Gusti, hapunten…naha Anjeun bendu? Kusabab abdi teu ngalakonan sabda Anjeun, malem Minggu kamari ieu abdi teu sumujud, nepangan Anjeun? Teu aya sakedik ogé niat abdi kanggé jalir jangji sumujud ka Anjeun. Gusti…Anjeun disimpen dina haté abdi nu pangsucina. Haté abdi nu garing lir Gurun Sahara, saminggu kamari kapaksa teu nepangan salira, kumargi abdi kasumpingan tamu ti Cibeureum. Gusti…ulah timburu, da abdi sanés badé dijodokeun, tapi abdi ngalakonan fénoména alami salaku kaum hawa.
Gusti…wengi kamari abdi macaan deui ayat-ayat Anjeun. Anu diantara eusina pinuh ku mamanis, matak gumulung dina jajantung, gumalinding dina ati, meruhkeun hate nu keur tibelat. Gening Anjeun, “jangji ngabagjakeun sing saha baé didunya jeung ahératna, ngalebetkeun kana éndahna nirwana, ka sing saha baé nu tumut kana sagala paréntah kuring.”
Haté abdi léah…bungangang asa kagunturan madu, jangji rék ngalakonan naon waé anu diparéntahkeun ku Anjeun. Dina lalayang salajengna Anjeun nyebatkeun, “Sabar sabagéan tina iman.”
Gusti…. Anjeun langkung uninga kana sagala rupi nu karandapan ku abdi. Abdi nuju kénging dodoja ti jajaka nu ku Anjeun parantos salira dipundut, mulih ka jati mulang ka asalna. Tapi clik putih clak hérang jatining padang, abdi ridho lillahi ta’ala kana sagala rupi nu karandapan, kalebet dipundutna manehna ku Anjeun. Abdi ngabdianging ka Anjeun, abdi nu teu daya teu upaya, ukur bisa pasrah sumerah sadrah kana sagala pastén Anjeun.
Gusti… Jungjunan abdi, kacinta abdi ka Anjeun moal ngurangan ku tingjelebétna ombak kanyéri, nu neunggar mapaésan romantika kahirupan abdi. Sabab abdi yakin Anjeun hiji-hijina Arjuna nu patut ku abdi dipikacinta.
Gusti… Jungjunan abdi, dina lalayang nu sanésna, Anjeun nyarios yén, “papas dunya nu pangéndahna lain inten atawa permata, tapi istri nu sholéhah.”
Haté abdi bungah tanwates wangen mun abdi tiasa kalebet istri nu dicarioskeun ku Anjeun. Tapi, éh…naha tiasa kitu? Apanan dosa abdi sakitu ageungna, langkung seueur tibatan budah lautan, langkung luhur tibatan gunung nu panglujurna. Tapi saur ayat Anjeun nu nembé dibaca, kaunggel yén Anjeun lautan pangampura. Haté abdi bungangang, gilig rék merik pangbibita salira, nyaéta éndahna nirwana.
Gusti….cimata abdi, baseuhna biwir abdi, bodasna mukena nu nutup sakujur badan abdi ayeuna, jadi saksi kacinta abdi ka Anjeun. Runtuyan tasbéh nu dikuwel-kuwel jadi kalkulator dzikir abdi ka Anjeun. Agréngna Masjid Barturohman di caket pangindekosan abdi, jadi tempat mudalkeun kasono abdi ka manéhna, ngaliwatan dzikir abdi ka Anjeun.
Tit…tit…tit! Sora alarm ngiberan jam tilu peuting. Lalaunan sirah Aisyah dicengkatkeun, panonna rambisak. Sentug! Barang rét nempo poto beubeureuhna nu gagah di saragam TNI, di tengahna aya tulisan “ Wangsul ti Acéh, abdi badé ngalamar salira. ”
Ayeuna, geus genep bulan euwueh iberna. Kajadian mangsa ka tukang narémbongan deui lir pilem diputer dina kongkolak panon.
“Téh…ieu bilih sono!” pokna harita, bari ngasongkeun poto. Ragamang leungeunna kana peupeuteuyan, celengok di cium, tuluy ngaharéwos, “Téh, wangsul ti Acéh, Akang badé ngalamar. Antosannya! Teu kénging nyéléwér!”
Haneut karasa ambekanna, Aisyah bati ngabetem, teu kuat nahan piceurikeun nu geus nyelek na tikoro, tuluy unggeuk cirining panuju. éta pisan nu didagoan ti baheula.
“Yu, nya! Tong nangis, Geulis…,” pokna bari ngusapan. Leungeunna dilesotkeun, kakara gé sapuluh méter, reg manéhna eureun, tuluy malikkeun awakna. Nyeh…manéhna imut meni kareueut! Bari gugupay, matak nutug kana jajantung. Teu nyangka éta bakal jadi imut panungtung. Aisyah males imutna, ngan cimata teu bisa ditahan, kalah bedah. Bandara jeung ratusan tentara séjénna jadi saksi jangji pasini dua nonoman.
Gusti…mana atuh jangji manéhna téh? Jangji rek bébér layar tarik jangkar ngambah sagara kahirupan, paguneman padungdengan antara batin duaan. Silih asah, silih asih, silih asuh jeung silih tepungkeun udagan nu jadi panyileukan, muru rumah tangga nu sakinah mawaddah warohmah, ngiket gurat duriat.
Gusti…naha Anjeun aya ku téga nurih haté abdi, nu meungkeut pageuh éta jangji, pamohalan Anjeun uninga kana sucina haté abdi mikatresna manéhna.
Hiliwirna angina peuting ngusapan haté nu keur raheut, kaserang demam asmara, tuluy nangkeup poto nu keur anteb diteuteup, laju eunteup dina pangsujudan.
Gap, poto beubeureuhna té ku Aisyah dibalikkeun, pangangguran manéhna maca gurat uritna, “Almarhum Wawan, korban Tsunami.”
Gebut, Aisyah sujud. Aya nu haneut karasa dina pipina, “Gusti…hapunten abdi, kiatkeun haté abdi…ulah dugi ka kacinta abdi ka manéhna ngéléhkeun kacinta abdi ka Anjeun…Gusti.”***

Minggu, 06 Juni 2010

Takdir-Mu


Takdir telah berkata,
Ya Allah berikanlah kami kekuatan
Walau air mata tak henti tertahan
biarkan kami bisa menerimanya…

Ya Allah ini adalah kehendakMu,
maka semuanya kami kembalikan kepadaMu,
semuanya mempunyai batas,
maka berikanlah pula kami kekuatan yang tak terbatas dalam hal ini…

Orang yang kami sayang,
yang selama ini menjadi bagian dari hidup kami,
kini menghadapMu…
Berilah kemudahan untuknya,
lapangkanlah tempatnya disisiMu,
Ya…Rabb…
Kami tau ini yang terbaik,
maka berikanlah kesempatan kepada kami untuk bisa menerimanya…

Ya Rabb,kami menangis bukan karena tidak menerima takdirMu,
Kami menangis bukan karena tidak beriman kepadaMu,
Tapi kami hanya butuh waktu,
butuh waktu untuk menenangkan diri dari keterkejutan kami,

Ya Rabb..Bimbing lah kami…

Tersenyum di atas air mata yang sepi


hari-hari ku yang sepi…
telah membawa hidupku dalam kesedihan..
canda tawa yang dulu ada..
telah terbawa jauh oleh rasa cintaku padamu…
aku hanya bisa berharap..
kau akan tau dan mengerti…
memahami dan merasakan apa yang aku rasakan..
dan membawa kembali senyuman untuk ku…
senyuman yang dulu kau bawa bersama cintaku…

tapi ada satu hal yang selalu aku takutkan…
kau tak pernah merasakan apa yang aku rasakan..
kau hanya menganggapku sebagai teman..
itu yang selalu membuatku merasa sepi…
tak mengungkapkan apa yang aku rasakan selama ini…
rasa cinta yang terpendam di dasar lubuk hati..

itu yang selalu membuatku tersenyum saat kau bahagia..
melihat kau bersama dia yang kau cintai…
dan dia itu bukan aku…
mungkin memang aku tersenyum bahagia…
tapi sebenarnya hatiku menangis…
menyadari bahwa cintamu bukan untuk ku…
tapi aku akan tetap tersenyum bahagia…
karna bahagiamu bahagia ku juga….